Çaylak Morgu

Sookie'yi beslemek için morga geldim. Bruuw. Dışarıdan içerinin nasıl da soğuk olduğunu düşünebiliyorum. Kapığı araladım ve Sookie'ye baktım. Orada durmuş etrafı inceliyordu. Yanına geldiğimi görünce biraz geriye gitti. Sookie, canım, korkmana gerek yok. dedim ve ona iyice yaklaştım. Kurt gibi aç olduğunu görebilmek zor değildi. Harika. Umarım kanımı son damlasına kadar tüketmezdi. Zaten sadece birazcık verecektim... Sonra hazır kanlarım vardı zaten. Tırnağımla yavaşça kolumu kestim. Sadece birazcık. dedim. Ruh, damgalanmamıza engel ol -Umarım bunu yapabilir. Kırmızı çaylakların nasıl dirildiğini biliyorum. Bugüne kadar hiç kimse Neferetle damgalanmamıştı-. Sookie bana yaklaştı ve kanayan kolumu ağzına aldı. Iykk...

Sookie, kolumdaki kanı içiyordu. Kan şehvetinden çok kan bulantım oluyordu. Yalan söylemeyeceğim, zevkliydi. Ama bu kadarı yeterdi. Sookie! Yeter artık kes şunu. Kendini kesinlikle kaptırmıştı. Sookie'yi ittim ve geri çekildim. Ah lanet olsun. Bu canımı yakmıştı. Sookie şaşkın gözlerle bana bakıyordu. Sadece şaşkın değildi. Kendine inanamıyordu. Nereden mi anlamıştım, hiç sormayın. Lanet olsun x455454125. Damgalandık. Daha önce hiç kırmızı vampir yaratmamıştım. Ama Stev. ve Stark'ın anlattığına göre Neferet onları böyle dönüştürmüştü. Sookie'ye torbadaki kanı uzattım. Afiyetle içmeye başladı. Lanet olsun, lanet olsun.... Telefonum çalmaya başladı. Sookie sanki transa geçmişti. Arayan tam da düşündüğüm gibi, Stark'tı. Z! Neler oluyor? Her şeyi hissettim! Kiminle damgalandın? Bağımızın bu huyundan nefret ediyorummmmm. Bir çaylakla. Stark, kapatmalıyım. Lütfen daha sonra konuşalım. dedim ve telefonu kapattım. Gözlerimi ağlamamak için kırpıştırırken korktuğumu hissettim. En son Heath'le damgalanmıştım. Ve o ölünce...
Düşünmek istemiyordum. Sookie, Damgalandık. dedim sessizce.

Lanet olası bağımız sayesinde tüm hislerini anladım. Üff. Bundan nefret ediyorum. Sookie Grace! Şu anda bu tavırlarını ölümden dönmenden dolayı yok sayıyorum. Bir Yüksek Rahibeyle damlanmak çok zordur. Sana söylemiş olayım. Ama bunu yaşadıkça öğreneceksin... dedim. O sırada telefonum yine çaldı. Stark'tı kesin. Ah, Nyx, sanırım delirecektim. Ama bu kez Aphrodite'di arayan. Zoey hemen odama gelmelisin. dedi ve ben ne olduğunu anlayamadan kapattı telefonu. Gitmem gerekti. Şimdi gitmeliyim. Lütfen zararlı bir şey yapma. Ve dirildiğin yatağa girip uyu. Ben geri geleceğim. dedim ve elini tuttum. Sonra hızla kapıya dönüp morgdan ayrıldım.

" Sookie Grace! Şu anda bu tavırlarını ölümden dönmenden dolayı yok sayıyorum. Bir Yüksek Rahibeyle damlanmak çok zordur. Sana söylemiş olayım. Ama bunu yaşadıkça öğreneceksin... "
Ha? Damgalanmanın böyle ahmakça bir yönü mü vardı? Lanet olsun, herhalde ne düşündüğümü anladı!... Ben dudağımı kemirirken bu defa cevap veremediği bir telefon görüşmesi yaptıktan sonra çıkması gerektiğini benim dirildiğim yatağa girip uyumamı söylemişti. Cidden, bunu yapmamı mı bekliyordu? Ah, lanet olsun...

Dirildiğim yere tekrar yattım. Ama uyuyamazdım. Ya tekrar ölürsem? Böyle neredeyse bir yarım saat-45 dakika geçirdikten sonra, içimde tuhaf bir korku hissettim. Tuhaf bir ürperti... Bu benimle alakalı değildi, emindim. Bu Profesör Redbird'le alakalıydı. Yalapalayarak ayağa kalkıp yırtıcı bir hayvn gib koridorda koşmaya başladım. Nereye gideceğimi biliyordum, profesörlerin yatakhanesine.. Hangi odaya gireceğimide biliyordum, Bayan Zoey'in kanının kokusunu aldığım odaya...

Rp out : Lütfen kendinizce kararlar vermeyin ! Dönüşümünü birgünde tamamlayabilir ayrıca sizlerde morga girmemelisiniz kendisi uyanacak yarın bu saatlerde ve öyle rp yazacak!

rp out: bilmiyordum boyle bir kural oldugunu...

Shou için ritüel yapmalıyız. Ondan sonra uyanması daha iyi olur. Gece Evi'ndekilerin güvenliği açsından.

Tamam halledelim o zaman ? (ayrıca neden msn'e girmiyorsun sana söyleyeceklerim var.)

out: Sitedeki işlerim tamamen bitmedi. Birazdan geliyorum^^.

Out : Hay Allah'ım xD Tamam ama fazla gecikme xD

out: benim ritüel hallolduysa ben hortlıyım mı?

out: tamam ^^
in:
Ah pekala size açık konuşacağım. Aklıma ilk gelen soru cehennemin neden bu kadar soğuk olduğuydu. Hayır yani üşüdüğümden falan değil, sadece ben cayır cayır yanmayı bekliyordum. Gözlerimi açtığımda ise ne ateş ne de 'öcüler' vardı. Buraya önceden de gelmiştim, ailem öldüğünde... Burası şu ölen -yani değişimi reddeden- çaylakların konulduğu yerdi. Odanın iki tarafında, üst üste ve yanyana dizilmiş kare şeklinde metal kapılar vardı. Çekmece gibiydiler. Ölü bedenleri oralara koyuyorlardı. Peki ya ben neden orada değildim? Üstümde beyaz bir örtü vardı. Ve çekmecelerle aynı metalden olduğunu sandığım bir masanın üstünde yatıyordum. Ama asıl önemli nokta aylardır bir şey yememiş gibi aç olmamdı. Olduğum yerde doğruldum. Odada tek başımaydım. Kıyafetlerim ise hâlâ üstümdeydi.

Masadan indim. Karnım bomboş olduğu için acıyordu. Evet, açlığa hiç dayanamazdım. Yok canım, obur değilim. Yani kısmen öyle sayılırım. Belki de öyleyimdir. Ah kimi kandırıyorum oburun en önde gideniyim! Pekala şu oburluk meselesini bir kenara bırakalım. Hiç hoş bir konu değil zira. Dediğim gibi, her neyse! Şimdi nereye gideceğim peki? Ah... Keiko çok üzülmüştür eminim. Lanet olsun! Ölümüm bile bir b*ka yaramıyor sevdiklerimi üzmek dışında. Ayrıca Can de beni öyle gördüğü için üzgünüm. Kim bilir nasıl dehşete düşmüştür. Belki de gidip onları görmeliyim. Ama karnım o kadar aç ki... Ne yiyeceğim ben?! Makarna ile doyabilecekmişim gibi hissetmiyorum açıkçası. Kapıyı açıp dışarıya çıkarken bir elim deli gibi guruldayan karnımın üstündeydi. Etrafıma bakıyor, kimse var mı diye kolaçan ediyordum. Hey!! Sookie'ye de bana olan olmuştu! O da önce ölmüş sonra da revirde bizi bulmuştu. Ben de onun gibi mi olacaktım? Ah hayır... Keiko beni -eğer Sookie'ye olduğu gibi olursa bana da- bembeyaz bir ten [yeterince beyaz değil de sanki..] ve kan çanağı gözlerle görürse korkudan kalp krizi geçirir! Hiç kimseye görünmeden Can'i bulmalıyım. O da bir kırmızı çaylaktı değil mi? Böyle ölüp de dirilenlere kırmızı çaylak dendiğini duymuştum. Can'i bulabilirsem belki o bana yardım eder. Yoksa bu korkunç açlığa daha fazla dayanamayacağımı biliyorum...