Vampir Sosyolojisi Sınıfı

Zoey, kendisini bekleyen sınıfa girdi. Öğrenciler çok heyecanlı görünüyordu. Evet, arkadaşlar. Vampir sosyolojisi 101 adlı kitabınızı açın. Tüm sınıf bir anda kitaplarını açtılar. Zoey yavaşça kolunu masaya dayadı. Konumuz, perdelenme. dedi ve kendisini dikatle dinleyen sınıfa konuyu anlattı.

Keiko ile derste tekrar görüşmeyi planladığımız için geç kalma riskini göze alamayarak erkenden(hatta herkesten erken) geldim. Bir sıraya oturdum ve Keiko'nun gelmesini bekledim. Gözlerimi kapıdan ayırmıyor ve asla kırpmıyordum. Sonunda Keiko geldiğinde onu gülümseyerek karşıladım. Neden dün apar topar kafeden çıktığımızı anlamamıştım. Bir kaç gothic çocuktan korkmuş olamazdı değil mi Keiko? Onu rahatsız eden şeyin ne olduğunu gerçekten merak ediyordum, ama bunu ona sorup da canını sıkmak istemiyorum.
Profesör gelmiş ve derse başlamıştı. Başımı kitaptan kaldıramıyordum nedense. Geçen gün olanların etkisinden mi yoksa kitapta yazanlara garip bir ilgi duyduğumdan mı bilinmez, gözlerimi kitaba dikmiştim. Bu sırada içeriye kızın Keiko'ya bakarak gülümsediğini gördü. Tanışıyorlar mıydı? Ah bu nasıl bir soruydu böyle? Tanışmasalar selamlaşırlar mıydı hiç? Keiko'nun buralarda arkadaş edindiğine sevindim. Ben onun yanında olmasam bile onu koruyacak birileri olur etrafında. Ben ise, Keiko'nun etrafında olabilmek ve onu koruyabilmek için hayatta kalmalıyım. Yani hem kendimi hem de onu korumak için güçlenmeliyim. Bu bir istek değil, zorunluluk...

Sınıfa Sookie'den önce gelmiştim[Doğal olarak,hergün bu sınıfa geldiğimden olabilir...]. Shou'nun gülümsemesi her zamanki gibi içimi ısıtarak yanına oturdum. Pek fazla konuşamadan profesör Redbird geldi.Ve haliyle suçluluk duygusuna bürünerek başlarımızı kitaptan kaldıramadık.Benden çok Shou gerilmiş gibiydi,nedenini sormak istedim ama Yüksek Rrahibe'nin gözünün üstümüzde olduğumdan şüphelendiğim için[kafamı kaldırıp baksam şüphelerime son verebilirdim tabii...Fakat böyle birşeye yeltenmem mümkün değil!] sadece Shou'nun elini tutmakla yetinebildim...

Ders başladıktan yaklaşık 15 dakika sonra yeni oda arkadaşım Sookie nefes nefese kapıyı açtı.Kimsenin ilgilenmemesi onu şaşırtmıştı,ama daha şaşıracağı çok şey vardı.Yanımıza otururken konşamadığımız için başımızla selamlaştık. Dersten çok etkilenmiş görünüyordu,tek bir kelimesini kaçırmak istemiyormuş gibi[yakında bunada alışacak olması ne ironik!] bir hali vardı. Bundan sonraki haftalarda da boyle olacakmı merak ediyorum[ironik olmasının sebebi işte bu...]...

Fakat Shou için aynı şeyi söyleyemiyordum.Dersten etkilenmişten çok,kitabı okuyormuş gibi yapsada bu dünyadan kopup kendi hayal dünyasına daldığını farkedemeyecek kadar moron bir sevgili değildim. Gerçek şu ki, onun için endişeleniyorum ve üzülmesini/sıkılmasını[hiçbir şey için] istemiyordum ama ona da sormaya çekiniyordum. Bu yüzden sadece Nyx'ten ona yardım etmesini istemekten başka bir seçeneğim kalmıyordu. Çünkü onun iyi olması benim için herşeyden önemli...

Ders bitimini belirten zil çaldığında,Shou'yla konuşmaya çoktan karar vermiştim. Direk olarak gözlerine "Neler oldu?" bakışıyla bakıyordum. Sookie ile Drama dersinde buluşacaktık, bu yüzden sınıftan herkes çıktığına daha rahat konuşabilecektik... En azından, öyle umuyordum...

Tüm ders boyunca Keiko'nun elleri arasındaydı ellerim. Dersin tek bir kelimesini bile dinlememiş sadece kafeden ani çıkışımızın nedenini düşünmüştüm. Başım kitaba gömülüydü ama kitapla alakam yoktu. Sonunda ders bitince başımı kaldırdım. Tüm sınıf dağılmıştı. Keiko'nun gözleri ise bana dikilmişti. Neler olduğunu sorarmış gibiydi.

"Bir şey bi'tanem. Sadece öylesine düşünüyordum işte. Ders çok sıkıcıydı; ben de sadece ikimizin olduğu bir dünya hayal ettim."

Yüzümde kocaman, samimi bir gülümseme vardı. Pek de yalan sayılmazdı sözlerim. Aynı şeyi tekrar tekrar düşünüp her seferinde cevapsız kalınca ben de hayallere dalmıştım. Sadece o ve ben. Ne bu profesörler, ne bu Gece Evi ne de diğer insanlar olmadan. Sonsuz bir yeşillik, bir ev ve Keiko. Parmağımızdaki alyanslar ise sevgimizin boyutunu gösteremeyecek kadar küçüktü. Sadece bir simgeydi. Birbirimizi ölene kadar seveceğimize dair bir simge. O sırada kafama dank etmişti işte bu fikir. Keiko'ya döndüm. İki elini ellerimin arasına aldım ve gözlerimi gözlerine kitledim.

"Aşkım... Biliyorum geçerken uğramış gibi bir teklif olacak, ve sana verecek yüzüğü en kısa zamanda alacağım ama... Benimle tüm hayatını geçireceğine dair söz verir misin? Benimle... Evlenir misin?"

Reddedilme riski tüm kalbimi esir almış, deli gibi çarpmasını emretmişti ona. Ya evlenmek istemezse? Ya çok erken olduğunu düşünürse? Cevabı beklediği o bir kaç saniye ona asırlar gibi geliyordu şimdi. Saniyede bin bir düşünce geçiyor, binbir endişe kemiriyordu içini...

Ben Shou'nun gözlerinin içine bakarken;

"Bir şey bi'tanem. Sadece öylesine düşünüyordum işte. Ders çok sıkıcıydı; ben de sadece ikimizin olduğu bir dünya hayal ettim."

deyince, yanaklarımın pembeleştiğini hissettim. Aynı hayali ben, neredeyse hergün kuruyordum..Daha sonra sözünü devam ettirmesiyle,biran kendimden geçtiğime yemin edebilirdim...

"Aşkım... Biliyorum geçerken uğramış gibi bir teklif olacak, ve sana verecek yüzüğü en kısa zamanda alacağım ama... Benimle tüm hayatını geçireceğine dair söz verir misin? Benimle... Evlenir misin?"

Eh? Ah, Nyx... Hala yaşıyor olduğumu sadece yerinden çıkacakmış gibi atan kalbimin sesiyle anlayabiliyordum. Konuşabilmek için birsüre nefesimi düzene sokmaya çalışmam gerekti.Evetibu teklifi çatlak bir sesle yanıtlamak istemiyordum. Bir süre bu şekilde sessiz kalmam,Shou'yu endişelendirmiş olmalıydı ki, yüzündeki kaygılı ümitsiz bakışı anca bir moron farkedemezdi.Onu daha fazla endişelendirip üzmeyi istemediğim için mutluluktan gözyaşlarına boğulma olayını sonraya erteleyerek ;
-Evet...
diye fısıldayabildim sadece.

Uzun(!) süren bekleyişin arından duyduğum o incecik, kısık ses beynimde yankılanarak beni kendime getirmişti. Yüzümde oluşan kocaman gülümseme ile Keiko'ya sarıldım. Kalp atışlarının hızlandığını ellerinden bile hissedebiliyordum. Gözlerinden akan yaşlar omzumu ıslatıyordu ama önemli değildi.

"Teşekkür ederim, aşkım... Beni dünyanın en mutlu insanı(?) yaptığının farkında mısın? Ah... Bu kadar mükemmel bir melek dünyaya düşmeyi nasıl hak edebilir?"

Ah... Keiko ile evleneceğime inanamıyorum! Benden daha mutlu bir kişinin var olması ihtimali kesinlikle 0! Keiko bile benim kadar mutlu olamaz şu anda; çünkü o bir yandan da şaşkınlık içinde. Ani bir teklif ve ani bir karar. Ama asla yanlış değil. Henüz öğrenci olmamış ve geçen gün tapınakta yakalanmamız evlenmemize aykırı değil! Kim ne derse desin asla Keiko'dan ayrılmayacağım. O istemediği sürece... Ona sarılmayı bıraıkp yüzüne baktımç Gözündeki yaşları nazikçe sildim gözlerinden.

"O gözyaşları gözünde durmayı hak etmiyor bi'tanem."

Yalan mı? Hiç de bile! Öyle olsa bile Keiko bunu söyleyemeyecek şimdi. Eh... Bir yandan ben dudaklarımı ona bastırırken bir yandan da konuşması imkansız değil mi?

Benim cevap vermemin ardından, yüzüne bir gülümseme yerleşen Shou'nun bana güven veren kollarının arasındayken, daha fazla gözyaşlarımı tutamaz olmuş ve [ironik bir şekilde...Yani,böyle mutlu biranda ruhum kalbime tutunarak yerinden fırlayacakmış gibiyken ağlamamdan bahsediyorum...Evet,gerçekten ironik...:/] Shou'ya sımsıkı sarılmıştım. Mis gibi kokusunu içime çekerken,"daha fazlası olamaz artık.." dediğim bir anda,beni yine şaşırtmış,duygulandırmış,ve kendine daha fazla aşık ettirmişti...
"Teşekkür ederim, aşkım... Beni dünyanın en mutlu insanı(?) yaptığının farkında mısın? Ah... Bu kadar mükemmel bir melek dünyaya düşmeyi nasıl hak edebilir?"

Aahhh..Zaten O'nun kainattan kopup gelen en müthiş parça olduğunu biliyordum... Sarılmayı bırakıp "O gözyaşları gözünde durmayı hak etmiyor bi'tanem." dediği anda, %1000 emin olduğumdan emindim[O.o ne demek şimdi bu?... ... ... HerneysexD...].

Pekala,her hareketinde,her bakışında ve her konuşmasında bu oran kat be kat artıyor zaten... Fakat şimdiki çok farklı...Dudaklarını dudaklarıma bastırırken, bu oranın her zaman %∞∞∞ olduğuna karar vermiştim...

Evet,birazdan zil çalacak,ve öğrenciler sınıfa gireceklerdi..Evet,birazdan yüksek rahibede yeniden burada olacaktı..Evet,Profesör Johnson bizi göremeyince sinirlenecekti ve evet, Shou'yla beraberken bütün bunlar umurumda değildi...

Birazdan öğrencilerin ve daha önemlisi profesörün gelip bizi kendimizi kaybetmiş bir şekilde öpüşürken görmesini istemediğim için dudaklarımı onun dudaklarından zorla ayırdım.

"Drama dersi başlayacak bi'tanem. Artık gitsek mi?"

En masum halime takınarak söylemiştim bunu. Nedeni; yok. Bir kaç öğrenci sınıfa girmişti bile. Bize garip garip bakıyorlardı. Keiko'nun elinden tutup ayağa kalktım ve kapıya doğru ilerledim. Drama dersinin başlamasa çok az kaldığı için adımlarımı hızlandırmıştım. Arkama baktığımda elinden tuttuğum Keiko'nun bana yetişemeyip dengesini bir türlü sağlayamadığını fark ettim. Durup ona döndüm ve onu daha ağzını açamadan kucağıma aldım ve drama dersinin olacağı sınıfa doğru koşmaya başladım. Sınıfın kapısına gelmeden onu kucağımdan indirdim ve ukala bir tonla "Bir şey değil hayatım." dedikten sonra gülüp tekrar elini tuttum. Ahh... Bugün beni hiç bir şey üzemez!

Zoey, sınıfın kapısını zorlukla açtı. İçerisi karanlıktı ve sanki fare ölüsü varmış gibi kokuyordu. Öyleydi zaten. Sadece bir fare değil, yanında kafası parçalanmış bir güvercin. Zoey'nin midesi ağzına kadar geldi. Çatlak sesiyle "Hava, onları Gece Evi'nden götür!" dedi ve ölü hayvanların uzağa gitmesini izledi. Bu da neyin nesiydi böyle? Koliyi sınıfa bıraktı. Hayvanlar iyice uzaklaşınca "Teşekkürler hava." dedi. Açık kapıdan giren kedisi Nala, onu öylesine korkutmuştu ki, neredeyse tavana sıçradı. "Ah, ödümü kopardın." dedi ve yumuşacık tüylü kedisini kucakladı. Ölü güvercinin kanının olduğu yere geldi. "Acaba bunu kedilerden biri mi yaptı ha, ne dersin Nala?" dedi kedisine. Kedi sadece homurdanarak ona cevabını verdi. Yavaşça çömeldiği yerden kalkarken camın önünden bir şeyin geçtiğini gördü. Kedisine daha da sıkı sarıldı. Bu hiçte iyi bir şey değildi. Aklına gelebilecek en kötü şeyi düşündü; Alaycı Kuzgunlar. Son bir kez daha bir elementi rahatsız etti; ateşi. "Ateş, dışarıda kötü ruhlu her ne dolaşıyorsa, onu orada yak. Teşekkürler." dedi ve hızla odadan çıktı. Ve en korkunç sesi duydu; kanat çırpma sesini.

Zoey, sınıfa girdi ve kapıyı sertçe kapattı. Öğrenciler, bu davranışı karşısında çok şaşırmıştı. O da fazla sert davrandığını düşündü. Biraz pişman oldu. Masaya oturdu. Tüm öğrenciler dikkatle ağzından çıkacak kelimeleri bekliyordu. Zoey Bugün ders işlemeyeceğiz. Sadece konuşmak istiyorum. Size iki soru soracağım. İlk sorum; Nyx'e bağlı mısınız? Gerçekten bağlı olduğunuzu düşünüyorsanız bağınız, bu dünyadan olmayan, karşı koymanız imkansızmış gibi görünen bir meleğin psişik bir güçle beyninize girip sizi Nyx'ten ayırmasını engelleyecek kadar güçlü mü? Tabi bu melek karşınıza bir seçim şansı daha koyuyor -Ona kapılıp gitmeniz dışında- ölüm.
Siz cevabınızı düşünün ben ödevinizi söyleyeceğim.dedi ve bir süre yere baktı. Daha sonra Ödeviniz, aklınızda Nyx'i canlandırmak, onun hayalinizdeki fiziksel ve ruhsal özelliklerini anlatmak. Kim bilir, belki birgün hayalinizdeki Nyx, gerçektende karşınızda belirir. dedi.

Zoey, Damien'a sımsıkı sarılırken onu ne kadar özlediğini tekrar hatırladı. Damien'dan ayrılıp sınıfa döndü. Bu yeni profesörümüz Damien Maslin. dedi.
Gece Evi yeniden ayağa kalkana kadar bir çok arkadaşı gitmişti. Şimdi onları tekrar burada, Gece Evi'nde görmek onu her şeyden çok mutlu ediyordu. Çok daha önemlisi güven veriyordu. Damien, dersten sonra beni Profesörler Yemekhanesinde bekler misin? dedi.

Sınıfa öğrencilerden önce girdim. Bugüünnn, kırmızı çaylakları işleyecektik. İşlenecek bir şey yok. Sadece neyin nasıl olduğunu anlatacaktım. Sandalyeme oturdum ve öğrencileri bekledim. Tek tük gelen öğrenciler nereye oturup oturmayacaklarını tartışıyorlardı.
Zamanla tüm öğrenciler yerini aldı. Evet, yeni Vampir Sosyolojisi kitabınızın 568. sayfasını açın. dedim. Öğrenciler kitabın sayfasını açtı ve yüzlerinde büyük soru işaretleriyle yüzüme baktılar. Konumuz; Kırmızı vampirlik ve Kırmızı vampirlerde beslenme.

Sookie ile sınıfa girdik ve hemen sıralarımıza oturduk.Yanyana oturabilecek yer bulmamız çok iyiydi.Bu akşam(bu dersin sonunda9 starbucksa gidecektik).
-Bence susup dinleyelim dedim zoey kızılkuş dersi iyi anlatır' dedi sookie .
Bende ona uydum ve zil çalana kadar dersi dinledik

Telefon çalmasına o kadarda karşı değildim. Ama en azından daha dikkatli olmasını dilerdim. Herneyse. Kırmızı çaylaklar, hepimizin bildiği gibi çaylaklığını tamamlayamayan mavi vampir adaylarından oluşur. Diğer çaylaklardan farklı olarak kana ihtiyaç duyarlar. Ve güneş ışıkları onları yakar. Bu yüzden yer altında kalmaları onlar için daha iyi bir çözümdür... dedim ve sınıfta yürümeye başladım. ... Kırmızı'larda en çok kafa bulandırıcı nokta, her ölen çaylağın kırmızı vampire dönüşeceğinin kesin olarak bilinememesi. Sizi üzmek, korkutmak istemem sevgili çaylaklar fakat her ölen çaylağın kırmızı vampir olup olunamayacağı bilinemiyor. Kırmızı Çaylağa dönüşemeyen biriyle -Tanrıçamıza şükürler olsun ki- karşılaşmadım.
dedim ve Sookie'ye gülümsedim. Dönüştürdüğüm -büyük beceriksizliğimle damgalandığım- ilk çaylaktı ne de olsa. Sanırım temel olarak bilmeniz gereken şeyler bunlar. Sayfa 570. dedim ve masadaki kitaba baktım. Kırmızı çaylaklarda damgalanma ve kan. Kırmızı çaylaklar, ilk olarak -yani Stevie Rae, Stark ve diğerleri- dönüştüğünde, onlar hakkında hiç kimse en ufak bir şey bilmiyordu. Bu yüzden Gece Evi'nde değillerdi. Beslenme ihtiyaçlarını tamamen kan ile sağlıyorlardı. Kanı da... Dışarıda insanlardan sağlıyorlardı. İşin en ilginç noktasıysa; Eğer bir insan bir Kırmızı Vampir'i evine kendi isteğiyle davet etmezse, kırmızı vampir o eve giremez. Sanırım kafalarınızı en çok buğulayan soru şudur heralde; 'bir insanın nasıl olurda alnında kırmızı içi boş bir hilal taşıyan bir çaylağı evine alsın?'. Kırmızı çaylakların bir nevi ikna kabileyeti var. Avlarının beynine girip, onları kan içme konusunda ikna edebiliyorlar. dedim ve duvara yaslandım.
Sorusu olan? dedim ve sınıfa büyük bir patırtıyla içeri giren kedim Nala'ya baktım

Nala'mı kucakladım ve Sookie'nin sorusuna cevap verdim. Sookie, kırmızı çaylakların, mavi çaylaklardan o kadarda büyük bir farkı yok. İstediği yemeği yemekte özgürlerdir tabi. Ama büyük oranda kana ihtiyaç duyarlar. dedim ve gülümsedim.

Not: Bende öyle biliyorum**

Sınıfta öğrencilerin gelmesini bekliyordum. Sırayla yerlerine oturdular ve bakarak beklemeye başladılar. Arkadaşlar, öncelikle hepinize başarılar dilemek istiyorum. Umarım sene içinde Nyx adına iyi çaylaklar olursunuz. Geçen dönemin ilk başlarda atladığımız bir konu vardı; Aslında atlamamıştık ama üzerinde durmamız gerekti. Perdeleme. Öncelikle size bir hatırlatıyım. dedim ve sıraların arasında dolaşmaya başladım.

Pek çok çaylak, doğalarından gelen varlıklarını diğerlerine, örneğin insanlar, karşı perdeleme yeteneklerine aşinadır. Bu yetenek ilk olarak insan toplumunun gözleri önünde ritüeller gerçekleşme amacıyla kampüsten gizlice ayrılma deneyimiyle sınanır... Eğer ufak bir sorununuz olursa ders kitaplarınızdan bakabilirsiniz. dedim ve tahtaya kocaman harflerle "Sadece organik şeylerde işe yarar." yazdım. Bu önemliydi çünkü çaylaklara bu ders perdeleme yaptıracaktım. Sonra sınıfa döndüm ve Perdelemenin belirli sınırları vardır. Bunlara örnek vermek gerekirse, Aşırı yorucu olabilir. Biraz önce tahtaya yazdığım gibi sadece organik şeylerde işe yarar. Araba, bisiklet gibi şeyleri perdelemeye çalışmak gereksizdir. Ve gereksiz bir çabadır. Bütün yeteneklerimiz gibi perdelemenin de elbette bir bedeli vardır. Eğer aşırı süre perdelemeye kalkarsanız, kötü sonuçlar elde edersiniz. En hafif sonuçlarda, baş ağrısı, yorgunluk gibi şeylerdir. dedim ve sınıfın kapısını açtım. Hadi gelin benimle.

Out: Bundan sonrasını bahçede işleyeceğiz.
Burada bulunduğunuza dair rp bıraktıktan sonra Ormanlık alan bölümüne gelin.

Gece evindeki ilk dersim başlamak üzereydi dersliğin yerini daha önceden öğrenmem çok iyi olmuştu. kolumdaki saate bakıp sürekli ne kadar zamanımın kaldığını kontrol ediyordum. Ve evet sonunda bulmuştum sınıfı. Kapıyı açınca Prof. Zoey'in yerine oturmuş bizleri beklediğini görünce renkten renge bürünmüştüm. Fakat o yine her zamanki muhteşem gülümsemesiyle Merhaba çaylak AzaZeL dedi. boş bir yer bulup oturdum ve gelen diğer öğrencileri dikkatle incelemeye başladım. Prof. Zoey herkesin tamam olduğunu belirttikten sonra Vampir Sosyolojisi kitabımızdan Kırmızı Vampirleri açmamızı söyledi. Tüm dikkatimle dersi dinlerken bir ses duyup irkildim birinin cep telefonu çalıyordu. Prof. Zoey bu duruma kızdı tabi ki. dersin bittiğini bildiren zil çaldıktan sonra teker teker sınıfı terkettik....