Vampir Edebiyatı Sınıfı

out: saçmalamayın lütfen uzun rpler daha güzeldir. ama renkler cidden gözümü yoruyor. Rica etsem(elbette sizi zorlamıyor veya üstünlük taslamıyorum. sadece bir rica...) biraz daha koyu renkler kullanır mısınız? gri, mavi gibi..
in:
Beynim Keiko ile dolu rüyalarda, kulağım ise hocanın anlattıklarındaydı. Yıllar boyu aynı şeyleri yaptığım için artık bir yandan dersi dinleyebiliyor, bir yandan da hâyâl kurabiliyorum. Profesör bir çok söz sanatı kullansa da ben artık düşünürken bile edebiyatın nimetlerinden yararlandığım için pek zorluk çekmiyorum. Ancak sınıftaki açık ağızlar ordusuna bakılırsa pek bir şey anlayabilen yok. Tabii eminim ki dersin sonlarına doğru onlar da buna alışacaklar.

Dersin konusu Dracula. Bir efsane olması beklenirken bir klasa dönüşen ve bizim hakkımızda insanların yanlış fikirlere sahip olmasını sağlayan ilk kahraman. Elbette benim bildiğim kadarıyla öyle.

Dracula'nın doymak bilmez sevgi açlığı, onu insanların sevgilerini sömürmeye itmiş zamanla. Yalnızlık fobisi onu acımasız ama bir o kadar da nazik bir canavara dönüşürken olayları ağırdan almış. İnsancıl arzuların bir vampir bedeninin sonsuz yaşamında şekillenip büyümesi, ve tabii ki tehlikeli bir hâl alması. Yıllar boyu Dracula'nın arzularına yenik düşerek suçlu koltuğunda oturduğunu mu, yoksa kaderin arzulara rol dağıttığı bir sonsuzlukta mağdur durumunda olduğu mu düşünmüşümdür. Kendimi çoğu kez onun yerine koymuş, ama kendi duygularımda[Keiko olan aşkımdan bahsediyorum] boğulup işin içinden çıkamamıştım. Kimseye de bu konu hakkındaki karmaşamı anlatamamış; kendi kendime susturmuştum merakımı. Ancak şimdi bahsi açılınca yine ortaya çıkmıştı bu ele avuca sığmaz merak duygum. Lanet olsun ki çok meraklıyım. Kendimle başım dertte...
out2: oh my gosh! çok kısa oldu T_T

Zilin kulakları tırmalayan sesi yine duyulmuştu. Dersime geç kalmak istemezdim. Edebiyat sınıfına girdiğimde oturacak yer bulmak benim için fazla sorun olmayacaktı.Zaten ben nereye oturursam yanımdakiler kalkıp gideceklerdi.Ve yine yanlız oturacaktım.Sınıfa neredeyse gelmiştim.Ama beynim kaçıp gitmemi söylüyordu.Dışarıdan görünüşümün aptal olduğunun farkındaydım.Kapının kenarında dikilmiş içeriye bakıyordum.Derin bir nefes aldım ve içeriye sonunda adımımı atabildim.Çekingen değildim.Ama korkuyordum.Yeni arkadaşlar, yeni kültürler beni hep korkutmuştur.Ama bugün şansım yaver gitmişti.En arkada boş bir sıra vardı.Evet benim kesinlikle şanslı günümdü.Koşar adımlarla en arka sıraya geçtim.Umarım fark edilmezdim.Çevreme göz gezdirdim.Tek kızıl saçlı bendim! Eminim profesör sınıfa adımını attığı anda fark edecekti.Evet şans bana gülümsüyordu ama g*tüyle.Sinirlerim gerilince hep böyle küfür ederdim.Çok güzel bir özellik değil.Ama kendimi tutamıyorum.
Profesör içeriye gülümseyerek girdi.Elindekileri masasına bıraktı ve bize döndü.Hiç ders işleyecek zamanımda değildim.Ama dinlemeliydim.Belki vampir edebiyatı normalinden daha ilgi çekiciydi.Dinlemeden bilemezdim.Ama kafamda hep başka şeyler vardı.Nasıl konsantre olabilirdim ki! Hiç kolay değil, hem de hiç.Tekrar sınıfa döndü ve...Tanrım beni fark etti.Ama fark etmemesi için doğuştan görememesi lazım.Saçlarımdan nefret ediyorum.Nefret nefret nefret! Yanıma geldi bende bakışlarımı önümdeki deftere çevirdim.Kesin beni azarlayacaktı. Ders dinlemediğim zamanlarda öğretmenler genelde yanıma gelip beni azarlarlar. Lütfen beni azarlamasın. Nyx senden tek ve son dileğim.Lütfen bana kızmasın.
profesör;

OUT:kısa oldu bu ya x(

Yine kapıyı arkamdan ayağımla kapatıp kucağımdaki yığında kitapı masama bıraktım. Üstümdeki siyah trikoyu düzelttim ve kotumun cebine soktum ellerimi. Tam 'evet arkadaşlar..' diye başlıyordum ki derse en arkadaki bir kızı farkettim. Yanına doğru sakin adımlarla yürürken başını eğince uçuk kırmızı renginde saçları daha dikkat çekici olmuştu...


Elimi başına koyup saçlarına dokundum. Boya mıydı bu? Gülümseyerek 'Ne kadar kızarsanda saçların yanaklarından hep bir ton önde kalıyor...' diyerek güldüm. Daha doğrusu, sadece onun duyabileceği şekilde kıkırdadım. Sınıfta bu rengi burakın, koyu kızıl olan bile tek bir öğrenci-çaylak yoktu. Kafasını kaldırıp çekingence gülümserken bende ona bakıp gülümsedim. Çok temiz yüzlü, şirin bir çaylaktı bu. Kendini sınıftan bu kadar dışlamasına hayret etmiştim zaar. Bir zamanların Elliott'u gibi ölmesini istemem...


out: ÇOK KISA!

Out: Ah hadi amaaa! Gece Evi Tatilde ne dersi xD

Biz etüt veriyoruz! tatil yok! burası notları kötü olanların sınıfı belkim nerden biliosun O kadar inaflıyımki kurtarma sınavı yapıcam bakxD

Out: Eheheh. Okumadım.

Bende yazmamıştım zaten yeni karar verdim

out:Hmmmmm.... Not yükseltme ha? Neden bizim zamanımızda yoktu böyle şeyler Damien? xD

'Ne kadar kızarsanda saçların yanaklarından hep bir ton önde kalıyor...' Dedi profesör, ve sadece benim duyabileceğim bir şekilde güldü.Sonra yüzünün bulutlandığını görür gibi oldum.Çekingen bir tavırla 'Ne yazık ki.' dedim. Sonraki soruyu tahmin ediyordum Saçların boya mı? Keşke boya olsaydı. Ama doğal.Tekrar yumuşak adımlarla tahtaya doğru yürüdü.Tamam Sorcha bu sefer dikkatini topla.Odaklan...odaklan...Tanrım bugün havamda hiç değilim.Diye bir iç çektim.Ellerimi sıkıntıyla masanın üzerine koyup kenetledim.Sonun da etrafımı incelemeye karar verdim.Güzel bir sınıftı.Ve dolunayın ışığı pencerelerden sızıyordu.Hafif bir rüzgar açık pencerelerden geçerek tül perdeyi havalandırdı.Rüzgar, tül perdeyle dans ediyor gibiydi.Bazı böceklerin sesi bana sanki dışarıda caz yapan bir grup varmış hissi uyandırıyordu.Dolunayın ışığı ise mozaik cam desenlerin arasından geçerek oyun oynuyordu.İşte ben buydum.Küçük hayal dünyasında yaşayan bir kız.Gözlerim en uzak noktaya dalmıştı.Özlemle bakıyordum sonsuz karanlığa.Üstelik kendimi hiç olmadığım kadar özgür hissettiriyordu.Bu mükemmel bir duyguydu.Ama bu olağanüstü duygu Profesör yanıma gelene kadar sürmüştü.'Biraz dersi dinlemeye ne dersin?' diyerek bir uyarıda bulundu 'Özür dilerim efendim.' dedim mahçup bir şekilde.En sorun öğrenci olma yolunda rekora koşuyordum.Ama koşu bandında.Birden yaptığım bu iğrenç espriye ister istemez güldüm (!). Bütün sınıf bana döndü.Herkes sanki uzaylıymışım gibi bakıyordu.Profesörde dahil! 'Özür dilerim.Gerçekten özür dilerim.' dedim yaptıklarımdan bıkmış bir ifadeyle.Ama profesör kızmak yerine gülmeyi tercih etti. Bu profesörü sevmeye başladım.Bir kere çok güler yüzlü ve anlayışlı. Sonra hiç kızmıyor! Ben gece evini gerçekten sevmeye başladım!

Biraz ciddileşmeye çalıştıysamda olmadı işte.. Yapamadım. Öğrencilerimin davranışları ve kurdukları iletişim beni gülümsemekten alıkoyduramıyordu. Hafifçe boğazımı temizleyerek kollarımı kavuşturdum ve masama yönelip kitaplardan birini kaptım.

Konumuz, Shakespeare...

Sınıfın homurdanmalarına aldırmamaya çalıştım. Hmmm, bir rol yapsam edebiyatı daha iyi anlatabilir miydim acaba? Hızla tek elimin içindeki kitabı kapadığımda kalınlığından çıkan sesle öğrencilere irkilip bana baktılar. Kitabı hafifçe bileğimi bükerek masaya fırlatıp koşar adım fakat bir oyuncu gibi dınıfta dolaşırken Shakespeare'nin Romeo ve Juliet'inden alıntılar yağpıyordum..

Tüm göklerin en güzel yıldızlarından ikisi,
yalvarıyorlar onun gözlerine işleri olduğundan:
biz dönünceye dek siz parıldayın diye.
gözleri gökte olsaydı, yıldızlar da onun yüzünde;
utandırdı yıldızları yanaklarının parlaklığı.
gün ışığının kandili utandırdığı gibi tıpkı.
öyle parlak bir ışık çağlayanı olurdu ki gözleri gökte
gece bitti sanarak kuşlar cıvıldaşırdı.

Asaletim sadece aşkının tapınağına girdiğimde olacak içimde. Bir gün yıkılırsa bedenin başka ülkelerin çamurlu evlerinde: Bil ki bütün denizleri ayaklarına dökeceğim.Senin dudaklarınla, dudaklarım günahtan arındı.

Öyleyse ver bana günahımı geri.?
Savaşır gözlerimle gönlüm öldüresiye
Senin güzelliğinin ganimeti yüzünden:
Gözüm kovar gönlümü seni görmesin diye,
Gönlüm ister gözüme pay vermemek yüzünden.
Gönlüm bildirir senin orada yattığını
Öyle bir hücredeki giremez billur gözler;
Gözüm inkara kalkar gönlün anlattığını,
Güzel yüzünün ona sığındığını söyler.
Gönlü dinleyip karar vermek için toplanır
Düşünceler kurulu:soruşturur hakçası
Kurulun yargısıyla bir karara bağlanır
Seven gözün payıyla duyan gönlün parçası..

Şiddetle başlayan hazlar şiddetle son bulurlar.. Ölümleri olur zaferleri.. Öpüşürken yanıp tututşan ateşle barut gibi..'

Bu dizeleri söylerken kız öğrencilerimin kıkırdayıp erkek öğrencileriminse şaşırmış bir halde baktıklarını görüyordum. Sıraların arasında dolaşırken kimi çaylağın saçlarını okşuyor, kimi öğrencimin omzuna elimi atıyordum durduğum zamanlarda. Sözlerimi yine sınıfın tahtasının önünde tamamladığımda ellerimi iki yana doğru açmıştım. Hızla eğildikten sonra bile bile alkışlarını durdurmadım tabii.. Eh, edebiyat yaptık canım, olsun o kadar da..

Out: devamında ders anlatıcam

İşte günün en sevdiğim dersi Vampir Edebiyatı. Tabi dersten dolayı değil Prof. dolayı... Prof. Damien.. Bakışlarında kaybolduğum, gülüşüyle kendimi bile unuttuğum muhteşem Profesörüm... Sınıfa girince önlerde boş bir yer aradım. onu görmekte zorlanmayacağım bir yer. Ve duvar kenarında en dipte boş bir yer buldum. Tabi hemen yerimi aldım. Ve büyük bekleyişim başladı. Aslında çok uzun bir zaman geçmedi ama o bekleyiş bana bir ömür gibi geliyordu. Evvetttt işte sınıfa girdi. O büyüleyici benliğiyle sınıfın tam ortasında duruyordu. Tüm sınıfa Merhaba dedikten sonra bir an bana baktı gibime geldi. Ama tabi yanıldığımı sandığım anda işte tam o anda Merhaba AzaZeL deyip gülümsedikten sonra midemin kasıldığını ve yanaklarımın ateş aldığını hissettim. Dersi anlatmaya başladı. O ders anlatıyordu ama ben dersi dinlemek için hiç çaba göstermiyordum. Onun büyüsüne kapılıp sadece onun dersi anlatırken ki hareketlerine dikkat ediyordum. Ona bakmış olduğumu ve dersi dinlemiyor olmamı farketmiş olmalı ki Bir sorun mu var AzaZeL? dedi. Bir an ürperdim ve Hayır Efendim her şey yolunda dedim. Yine sıcacık bir gülümseme saçtı tüm sınıfa ve anlatmaya devam etti. Aşk sarhoşu olmak bu olsa gerek. Ne zil sesini ne de tüm sınıfın boşaldığını farketmemişim. Ve karşımda durmuş bana ne olduğunu anlamayan gözlerle bakan Prof. Damien'ı... Yemeğe gitmeyecek misin? demesiyle tekrar kendime gelince sınıfın boş olduğunu farkedip yine kıpkırmızı oldum. Şey.. Gidiyorum hemen Efendim dedim. ve çantamı kaptığım gibi sınıftan çıktım. Nasıl büyük bir aptal olduğumu farketmek için yavaş yavaş yemekhaneye doğru ilerledim...

Sen dönüşümünü ne zaman tamamladın AzaZeL?

değişimin ne kadar sürede tamamlanacağı belli olmuyor Nyx'in fikirlerini bilirsin..

Ha, tamam.. Demin %100 dü de ondan sormuştum...^^;

Ağğ şey bi dakka ben barları ekleyince düzenlemediğim şeylerde %100 oldu.
Şu ana kadar kimse dönüşüm tamamlamadı.

Uhmmm, bu demek oluyor ki, AzaZeL, 'siz daha çok beklersiniz...'

Keiko?
Çok ayıp.
Sende çok bekleyebilirisin. xD